Het Berlaymont, een erfenis uit de jaren zestig, omsloten door een zone die aan drie kanten lager ligt, bevindt zich midden in een heterocliete stadsstructuur met meerdere niveauverschillen.
Het staat geprangd in zijn omgeving en verstikt de beperkte openbare ruimtes die er rond liggen.
Ondanks de satellietelementen van de sokkel, vormt de omtrek van de site een barrière, waardoor de omliggende straten geen echte stedelijke identiteit hebben en de toegang tot het openbaar vervoer moeilijk is.
De toenemende veiligheidseisen hebben de inkomhal in beslag genomen, waardoor hij zijn functie niet meer op waardige wijze vervult.
De toren steekt uit boven slecht bepaalde ruimtes en steriele plaatsen, waar de winderige en schrale ruimtes niet bijzonder geschikt zijn voor voetgangers en circulatiehinders veroorzaken. De hellingen beperken de toegang van minder mobiele personen.
De vorm mag dan wel het symbool geworden zijn van Europa, toch is de gevel verouderd en schept hij een triest beeld, zonder samenhang.